Mijn eerste baan was afwasser via Start uitzendbureau. Ik studeerde nog. De kok maakte denigrerende opmerkingen en grapjes over vrouwen. Waar ze goed voor zijn, het aanrecht. Waarom ik studeerde, geldverspilling en tijdverspilling. En hij zat aan mijn linker borst. Ik wist toen niet hoe ik moest reageren. Ik had het geld nodig. Ging nog 2 keer daar afwassen. Daarna zei ik, dat hij vervelend deed en dat ik ergens anders wilde werken. Ze stuurden toen maar een jongen naar die plek.
Denigrerende opmerkingen
Maakt iemand denigrerende opmerkingen? Dat gaat over jouw grens. Daar mag je iets van zeggen. Voelt het niet veilig? Ik dacht dat het het geld waard was. Uitgerekend 6 gulden 50 voor 2 uur afwassen na aftrek van belastingen. Dat was dus helemaal zo. Nu zou ik tegen mijzelf toen zeggen: meteen melden bij het uitzendbureau en op een andere plek gaan werken. En vertel het tegen je ouders en je beste vriendin, dat lucht op!
Nog een keertje over mijn grens
Dat was niet de laatste keer, seksisme. Ik werkte bij Natuurmonumenten. De mannen, die ook in de werkschuur werkten, waren niet gewend aan vrouwen. Dus ze gingen me uittesten. Vrouwonvriendelijke gore seksgrappen. Zo goor, dat ik ze nu nog kan herhalen. Zo’n indruk maakte dat op mij. Ik deed natuuronderzoek, mijn tweede baan. Voor mij was werken dus niet veilig. Nog een akkefietje tijdens een uitzendjob en ik was definitief boos. Ik voelde me niet bepaald gewenst als werkende vrouw. Maar dat was toch de bedoeling, dat ik ging werken na al dat studeren?
Heb ik pech gehad? Heb ik het uitgelokt? Vragen, die ik me stelde.
Grenzeloze vriend
Mijn vriend gaf me een kopstoot. Hij was boos omdat ik iets zei. Gelukkig bloedde ik als een rund. Hij schrok ervan en wilde me helpen, een handdoek geven. Ik gilde: ‘Weg! wegwezen!’
Ik bleek een lichte hersenschudding te hebben. Weer vroeg ik me af, heb ik op tijd grenzen gesteld?
Een vriendin kwam om me te helpen. Zij vroeg aan mij, wat ik had gedaan voordat hij mij een kopstoot gaf. Dat hielp niet, omdat ik vanbinnen besloot, dat het mijn schuld was. Ik ging naar het maatschappelijk werk om uit te vinden wat ik nou fout deed. Zij vroeg aan mij of ik nog hield van deze jongen. Jawel, dacht ik. Ze stuurde me terug om het uit te vinden. Pas toen ik zag dat hij alweer een ander meisje had (serieus!) stopte dat gevoel van houden van. Was ik het dan zelf? Had ik zelf niet op tijd grenzen gesteld? Wist ik eigenlijk wel wat mijn grenzen waren?
Grenzen in de zorg
In 2010 heb ik mezelf omgeschoold tot creatief therapeut. Toen werkte ik 8 jaar in de geestelijke gezondheidszorg. Daar ging het heel vaak over grenzen stellen. Als je stevig in je schoenen staat en je stelt heldere grenzen, dan kun je daar werken. Nu kijk ik terug op mijn eerdere werkervaring en weet ik, hoe snel ik al een grens had kunnen stellen. Wat ik al had kunnen doen. Bij de eerste grap lach je mee. Dat komt niet omdat die grap leuk is, dat komt omdat je in een nieuwe groep bent en omdat een mens makkelijk meelacht, bij de groep wil horen, het is bijna een reflex dat je meelacht met de ander. Je hoeft je dus niet schuldig te voelen daarover of het gevoel te hebben, dat je nu altijd mee moet lachen.
Bij de eerste grap lach je mee. Dat is een reflex. Je hoeft je niet schuldig te voelen.
Wat kan je doen?
- Is het veilig om je grens aan te geven? Zeg er iets van. Maak duidelijk waar jouw grens ligt.
- Is het niet veilig? Ga naar een veilige plek. Dat kan betekenen, dat je een andere baan zoekt.
- Praat erover met iemand die je vertrouwt.
In deze week vol nieuws over hoe vrouwen de grenzen telkens moeten aangeven en stellen wilde ik dit verhaal delen. Zoek hulp, als iemand regelmatig over je grenzen gaat. Dat kan ook je huisarts zijn, een vriendin, een baas of leidinggevende, een vertrouwenspersoon, je ouders, je collega die je vertrouwt. Neem je grenzen serieus, dat kan betekenen duidelijk je grenzen aangeven, een andere baan zoeken, aangifte doen.
Neem jezelf niets kwalijk.
Met vriendelijke groet, Nanzz
